جامانده...

 

خوش به حــــال آن هایی که خوب دویده انـــد...

آن هایی که با تمام وجــود حواسشـــان فقط و فقط به مقصـــد بود!

همان هایی که دوپیـنگــشــان تا میــانه هـــای راه

شوق ِ ولادتِ حسن ابن علی بودو

اندکی پس از آن

الغوث هـــا و باالحســــین های لیالی قــــدر...

می دانی؟...

دلــــم به اندازه ی تمــــــام مســــافرانِ جــــامانده از سفـــــر شور میزند...

شورِ اینکــــه صلوات هاوعجل لولیک الفرج هایم از عُمق وجود نبوده باشــــد!

شورِ اینکه غَیـــرسوءحـالنابه حُسـنِ حالک گفتن هایم بی اثـــر بوده باشــد!!!

شورِ اینکه عید فطری برود و فطـــرتم آنگونه که باید رُفت و رو نشــده باشد...

 

خدایــــا

اسئَــلُکَ اَن تُحـــییَ قَـــلبی

 

 

 

پ.ن1: وداع امسالمان هم مثل سالِ قبل با نوای آقــامیثم مطیعی بود و روایتگری

حاج حسین یکتای عزیز...البته اینبار در جوار پسر علی ابن موسی الرضا(ع)

پ.ن2: پیشنهادِ کتاب : "من زنده امِ"َ معصومه آباد( خواندنی بود و چسبید)

 پ.ن3: چند روز پیش در تلگرام غریبه ای طلبه و شاعر(حدس میزنم هم سن و سال پدرم )

مسـئله ای را تذکر داد که چقدرخوب بود و چقدرخوب بود و چقدرخوب بود...!                                                       

پ.ن4: دعـــا لازمم مثل همیشه شــدید...!

 

آشـــوبم...

 

وقتی هنگام پخش صلوات خاصــــه از تلویزیون

گوشــــم را می گیرم

یعنی دیگر اوضـــاع خیـــــلی وخیــــم است...

یعنی در دلم غــوغـــایی به پاست که آن سرش ناپیـــدا...

یعنی چشـــم بستن و تصــــور ایوان طلا و خیره شدن به عکس حــرم که جای خود،

زیارت قلبی و مجازی هــــم

دیگر جواب نمی دهــــد!!!!!

فکرِ اینکه هیچ راهی نیست که حالاحالاهــــــا گذرم سمت مشهدت بیوفـــتد

امـــانم را بریده...

آشــــوبم...

خودت پا پیش بگـــــذار...آرامـــم کن...

 

 

 

پ.ن: التماس دعـــــا

+خواســـتم اینــدفه تصویری غِــــیر از انقلاب بذارم ولی

نشـــد...

نمیشـــه!

 بعدا نوشت: نظرات مطالب قبلی رو من حذف نکردم! آقـــای بلاگفا زحمتشو کشیدن!

 

5 تیـــــر

 

سال هــــا پیش در جمعـــه ای گرم،

در اولین مــــاه تابستان 

در سرزمینی سبــــز

به دخترکی بورکَلی*

اجـــازه دادی که باشـــد ، نفس بکشـــد...

آن دخترک اینک تفهیـــــم است

که دلیلی جـــز ستایشِ تو برای آمدنش نیست

مهربانــم

ستایش کردن به معنای واقعــی را به او بچشـــان...

 

 ________________________________________________

 

 آیه ای که قَد دنیــــــــا دوسش دارم آیه ی 186 سوره بقره ست:

[ای پیامبر!] هر گاه بندگان من از تو در مــورد من سؤال کردند [بگو] من بسیار نزدیکم،

هر گاه کسی مرا بخـــواند، اجابت می‌کنم؛

پس به نـــدای من پاســـــخ دهند و به من ایمــــان آورند تا راه راست یابند.

 

________________________________________________

 

پ.ن1: بلاگفــــای.............پُست های قبلیـــم رو حذف کرده!

پ.ن2: تولدم مبارک (در پی نوشت 2 قرار گرفت چون فُــ حــ ش به بلاگفا در الویت ذهنیم قرار داشت)

پ.ن3: بورکَلی صفتی بود که پدربزرگ عــــزیزتر از جان به من نسبت میداد(روحش شاد)

+

آنکه می گیرد شِفــــا سمتِ طبیـــبش برنگشت

خوش به حــــالِ آنکه دردش سخت درمــــــان می شود!